«Քար եք նետում համաշխարհային պատմական վեհությանը» («Իրատես de facto», թիվ 6, 2013) հոդվածի հեղինակը խիստ զայրացել է, որ իր պաշտելի Լենինին ճիզվիտ եմ անվանել, իսկ նույնքան պաշտելի Ստալինին` վիժվածք:

Երանելի են այն ազգերը, որոնք իրենց մեծերին գնահատում են նրանց կենդանության օրոք և նրանց կյանքն ու գործը հետագա սերունդների համար դարձնում են ուսանելի և հարգանքի ու ակնածանքի առարկա։

Հարգելի խմբագրություն: Հենց սկզբից ուզում եմ ասել, որ «Իրատես de facto»-ի թեթև ձեռքով հերթական անգամ քար է նետվում համաշխարհային-պատմական վեհությանը, որով խանդավառված ու ոգեշնչված են եղել Իսահակյանը, Չարենցը, Մահարին, Սևակը, Սարոյանը, հայոց շատ ու շատ մեծեր… Եվ վիժվածք, ճիզվիտ որակումներն էլ չեն շրջանցում նրանց, ովքեր իրենց հոգու ամբողջ վեհությամբ նվիրված են եղել Լենինին ու նրա գաղափարներին: Եվ դա միայն ու միայն այն բանի համար, որ լենինյան գաղափարների շնորհիվ ազատագրվել են բազում ազգեր ու ժողովուրդներ, այդ թվում, անկասկած ու առաջին հերթին, թուրքական յաթաղանից մազապուրծ հայ ժողովուրդը` հավաքելով նրա բզկտված ու բնաջնջման դատապարտված բեկորները պատմական Հայաստանի ընդամենը մի թիզ հողի վրա…

«Իրատես de facto»-ի հյուրն է Ծաղկաձորի Օրբելի եղբայրների թանգարանի հիմնադիր-տնօրեն, ներկայում նույն թանգարանի ավագ գիտաշխատող ԳԵՐԱՍԻՄ ՄԿՐՏՉՅԱՆԸ:

Այսօր էլ լենինյան կուսակցականները, սոցիալիստական «փառապանծ» անցյալի երազներով մոլորվածները փորձում են ոգեկոչել իրենց իդեալների հերոսներին` նրանց վերագրելով համամարդկային, աստվածաշնորհ հատկանիշներ. չէ՞ որ ժամանակին, առանց անցյալը վերագնահատելու, ներկան քննելու երգում էին` «Լենի՛ն, արևն ես դու աշխարհի, Լենի՛ն, բարևն ես դու աշխարհի», «դու պատմությունն ես մարդկային», «ամենամարդկային մարդը», իսկ Լենինի վիժվածքին փառաբանում` «դու ազգերի երջանկության ճարտարապետ ու դարբին»:

Խոսքն Անիի հայոց (Բագրատունյաց) թագավորության մասին է, որը 1045 թ. այլևս ու մեկընդմիշտ վայր է իջնում հայոց պատմության թատերաբեմից: Մի ողբերգական դրամա, որն սկսվել էր վաղուց և իր տրամաբանական ավարտին հասավ վերոնշյալ թվականին: Ընկավ Անին, ընկավ Անիի հզոր փառքը, հայոց պետականությունը ստացավ ողնաշարի ոչ թե հերթական վերքը, այլ անբուժելի ու մահացու հարված: