Մեկ շաբաթ առաջ Եվրոպայի չեմպիոնների լիգայի որակավորման երկրորդ փուլի շրջանակներում սեփական հարկի տակ 1:0 հաշվով զիջելուց հետո, այսօր Երևանի «ՈՒլիսը» Տիրասպոլի «Շերիֆի» հետ պատասխան խաղում պիտի փորձեր… Եթե ասեմ` պիտի փորձեր դրությունը փրկել կամ շտկել, ընթերցողի մոտ կարող է տպավորություն առաջանալ, թե տպագիր խոսքի տեսքով պարզապես կարդում է հայկական հեռուստատեսության մեկնաբաններին: «ՈՒլիսը» շտկելու ոչինչ էլ չուներ, որովհետև նման խաղով ոչ թե աչք են շինում, այլ, մի բան էլ ավել՝ հոնք են փչացնում: Այս պարագայի համար, ճիշտ է, փչացնելը մի փոքր չափազանցված ստացվեց, որովհետև մեր թիմը, դատելով հանդիպման արդյունքից, այնուամենայնիվ հասել է խաղի կայուն մակարդակի` երկու հանդիպումում էլ պարտվել է միևնույն 1:0 հաշվով: Ինչո՞վ
ուրախանալու բան չէ, եթե մի պահ մոռանանք, որ այդպես ֆուտբոլ խաղալ պարզապես չի կարելի: Գուցե նման խաղամակարդակ ունենալու պայմաններում շատ ավելի ճիշտ կլինի բակային հանդիպումների մասնակցե՞լը: Ախր մի քիչ էլ նամուսի հարց կա: Հայաստանը հո որբի գլուխ չէ՞, որ, ով հասնի, ուզածի պես խուզի:
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ