Աստվածաշունչը այն միակ գիրքն է, որ աշխարհում ամենաշատ տպագրությունն է ունեցել, ու հիմա էլ է այդպես։ Մինչ տպագրության գյուտը այն նաև ամենաշատ ձեռագիր օրինակներ ունեցող գրքերի Գիրքն էր համարվում, չնայած դեռ գրեր չունեցող վայրենաբարո ազգերը դրանցից անհաշիվ քանակով այրեցին, իսկ հիմա այդ մագաղաթների անգին մնացորդները աչքի լույսի պես պահվում են աշխարհի բազմաթիվ գրապահոցներում, իսկ մեզ մոտ` Մատենադարանում՝ մեր ազգի հոգևոր ու մշակութային այցեքարտ հանդիսացող մտքի տաճարում:

Ժամանակակից տեղեկատվական աշխարհում, երբ առօրյա զբաղվածությունը, աշխատանքն ու իրադարձությունները սրընթաց թափանցում են անհատի կյանքն ու կլանում նրա ժամանակը, մարդկանց համար ամեն օր եկեղեցի հաճախելը, ժամերգությանն ու աղոթքին մասնակցելը դառնում են դժվարին:

Հռոմի Ֆրանցիսկոս պապը հայտարարել է 20 նոր կարդինալների անունները, նրանց կարմիր գլխարկները կհանձնվեն փետրվարի 14-ին Կոնսիստորիայի նիստում: «Եկեղեցու նոր իշխանները» ներկայացնում են բոլոր մայր ցամաքները:

Հայ առաքելական Սբ եկեղեցին Հիսուս Քրիստոսի Սբ ծննդյան տոնը նշում է հունվարի 6-ին: Կաթոլիկ եկեղեցին այդ տոնը նշում է դեկտեմբերի 25-ին:

Տիեզերական հավերժության մեջ առկայծող երկրային ժամանակն իր ամենամյա շրջափուլով արտացոլում է տարվա ավարտն ու նոր սկիզբը:

Մարդը մինչև հասցնում է ճանաչել իրեն, ավարտվում է կյանքը։ Հազար ասում ու հազար լսում ենք՝ նրան տասը մատիս նման եմ ճանաչում։ Բայց մի հարցնող լինի՝ ճանաչո՞ւմ ես դու քո տասը մատը, գոնե՝ ճկույթը։ Ճանաչո՞ւմ ես դու քո սիրտը։ Ճանաչո՞ւմ ես դու քո խիղճը։

Ավետարանական լույսն ուղենշում է երջանիկ ապրելու կեցության արվեստը: Առավոտյան արփիավառ լուսաբացն ազդարարում է արեգակի շուրջ երկրային ընդհանուր շրջապտույտից առանձնացած նոր օրվա սկիզբը, ճառագայթներով ողողում, ջերմացնում բնությունն ու մարդկանց հոգիները:

Հիմա կասեք, իսկ ե՞րբ է աշխարհը քրիստոնյա եղել, որ: Եղել է, ժամանակին այս աշխարհի հզոր պետությունները մի կողմ թողեցին հեթանոսական բարքերն ու իրենց կուռքերը՝ քրիստոնեությունն ընդունեցին որպես դավանանք:

Այս հրապարակման վերտառության բացականչական խոսքերն անձամբ Հիսուսինն են, Ով արդեն իմանալով, թե ինչ դժբախտություններ ու ավերածություն են սպասում Երուսաղեմին, մեծ ցավով բացականչեց.

Մի վաշխառու, կիզիչ արևից հոգնած, քայլում է չոր տափաստանով: Ճանապարհի եզրին, թփուտների մեջ, նկատում է ցնցոտիավոր մի երեխայի, որը նվաղած ու ցածրաձայն ջուր էր խնդրում: Վաշխառուն մտքում հաշվարկում է, որ եթե այս երեխային ջուր տա, ապա իր ունեցած ջրի պաշարն իրեն չի բավականացնի ամբողջ ճանապարհին, և արագ անցնում է: