Կարո՞ղ ա Ղարաբաղի (ինքը Արցախինը չի) Արայիկը Պուտինի նամակին կից գաղտնի պրոտոկոլ էլ ա ուղարկել: Կարո՞ղ ա՝ էն օգնությունը, որ սպասում ա Պուտինից՝ Հայաստանում Նիկոլին ֆուկ անելն ա: Ինքը հաստատ մտածում ա, որ Նիկոլին Պուտինը կարա ֆուկ անի, բայց ինքը՝ Արայիկը, դրա համար ոչ մի բան չպետք ա անի՞: Պուտինն էլ շունչը պահած սպասում ա, որ Արայիկն իրեն նամակով դիմի ու ֆսյո՞:

Փոխզիջումների մասին: Նախ, գուցե համարժեք գնահատվեն այն զիջումները, որ արդեն արվել են և պակաս արժեքավոր չեն, մասնավորապես՝

Պատմում են, որ մի անգամ, երբ Հայաստանի կառավարությունը Մհեր Մկրտչյանին «Վոլգա» ավտոմեքենա էր նվիրել, արտիստը մեկնում է Լենինական՝ հարազատների հետ այդ առիթը նշելու: Խնջույքի թեժ պահին գալիս, ասում են, որ ինչ-որ մեկը մեքենայի անիվները ծակել է:

Ների՛ր, այս նմանակման համար, Համո Սահակիչ, Քո Երկնային բարձունքից, բա՞յց…

-Բարև՛ Հայաստան: -Բարև՛ Անգլիա: -Ո՞նց ես, Հայաստա՛ն ջան: -Մերսի՛, լավ եմ, Անգլիա ջան:

Բեհաէդդին Շաքիր (1874, Ստամբուլ- 1922, Բեռլին), թուրք քաղաքական գործիչ, հայերի ցեղասպանության գլխավոր հանցագործներից, «Միություն և առաջադիմություն» կուսակցության 2-րդ քարտուղար.

Մարդ ինչքա՜ն պետք է անդարդ ու անտարբեր լինի, որ Արցախը 200 օրից ավել բլոկադայի մեջ լինի, հումանիտար աղետի շեմին լինի, Եռաբլուրում հայ նահատակների հուղարկավորություն լինի, բայց ինքը էդ նույն պահին ավտոբուս նստելու և պատկերասրահ այցելելու էժան քարոզչությամբ զբաղվի։

Ասում եք Կարսն ընկավ առանց կրակոցի: Իսկ ինչո՞վ էին կրակելու:

էռատոն ու վիժվածքն էսօր իրենց դրսի տերերին ցույց էին տալիս, որ այս երկրում, առնվազն, անարգելք շարժվելու չափ լեգիտիմություն ունեն:

...Եվ այստեղ՝ բետոնի, ապակու, ասֆալտի տիրակալության մեջ, վիթխարի երկնաքերների լաբիրինթոսում, ուր միշտ ինչ-որ միջանցիկ սառը քամիներ են խաղում, հաճախ եմ մտածում, թե ինչո՞ւ Նոր Արաբկիրը ժամանակին չկառուցեցին Երևանից հեռու, այնքան հեռու, որ չլուծվեր քաղաքին, շարունակեր ապրել իբրև ուրույն մի աշխարհ՝ հին Արաբկիրից բերած իր վարք ու բարքը, իր կենցաղը, իր բարբառը, դարերով գոյացած իր ավանդույթները հնարավորին չափ պահպանելով: