Ճանաչված ու վաստակաշատ տնտեսական ու քաղաքական գործիչ, «Գարուն» ընկերության հիմնադիր-նախագահ Գոհար Ենոքյանն արժանացել է Եվրոպական գիտաարտադրական պալատի Ոսկե մեդալին և հատուկ պատվոգրին։ Տիկին Ենոքյանը քաղաքական կյանքում հատկապես բացառիկ գործ կատարեց Մոսկվայում ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի համագումարի ժամանակ Ղարաբաղի արդար դատի ու իրավունքների պաշտպանության առումով։

Իշխանության փիլիսոփայության մեջ չգրված օրենքները երբեմն ավելին են, քան սահմանադրությամբ ամրագրված նրանց կառուցվածքն ու գործառույթների շրջանակը:

Դառն հիասթափությամբ կարդացի «Վերջին զանգի» մասին պատմող ֆեյսբուքյան գրառումներն ու մեկնաբանությունները, մի քանի լրատվական գործակալությունների հղումները:

Սիրելի ընկերներ, շուրջ երկու տարի առաջ ես հետաքրքրությունից մտա ՖԲ, տեսնեմ դա ինչ է։ Դրանից 1-2 տարի առաջ իմ մի քանի ընկերներ պարբերաբար նամակներ էին ուղարկում իմ էլ. հասցեին, առաջարկում Ֆեյս-ում էջ բացել։ Որոշեցի մի կարճ ժամանակով մտնել, հետաքրքրությունս բավարարել ու դուրս գալ։ Սակայն մտա ու մնացի, որովհետև շարունակ նոր ընկերների, հիանալի մարդկանց էի ծանոթանում, ոմանց հետ էլ կարծես հին բարեկամներ լինեինք: Ինչ էլ լինի, որտեղ էլ լինեմ, այդ մարդկանց երբեք չեմ մոռանալու։ Շատերն իրենց հաստատուն տեղն են գրավել իմ մեջ կամ, ինչպես գեղարվեստորեն ասում են, իմ հոգում ու սրտում։

Քիչ է լինում, երբ նույն պահին և ուրախ ենք, և տխուր ենք: Հենց այդպիսի վայրկյան է մի դպրոցական վերջին զանգը: Ուրախ ենք, որ ավարտում ենք: Տխուր ենք, որ ավարտում ենք: Ասես լաց ու ծիծաղ լինի դպրոցական վերջին զանգը:

Մեզանում արդեն հասունացել է քաղաքական և սոցիալական վերափոխումների տրամադրությունը: Սակայն, մեր խորը համոզմամբ, այն պետք է սկսել Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնից, փրկելու համար, նախ, հայ եկեղեցու հեղինակությունը, որը ոտնահարվել է վերջին 14 տարիների ընթացքում: Եվ ապա պետք է վերակենդանացնել եկեղեցու դերն ու նշանակությունը ազգային-մշակութային և հասարակական կյանքում: Նկատի ունենալով վերջին ժամանակներս մամուլում լուսաբանված սուր քննադատական հոդվածները, նվիրված աղանդներին, կփորձեմ ավելի մանրամասն անդրադառնալ այդ թեմային:

Էսօր մի թեթև գրեցի սրա մասին, բայց կտրաքեմ, եթե մի հատ էլ չանդրադառնամ թեմային ու ավելի համապարփակ: Լյուքս Ստեփանյանի դին Երևան բերելու օրը՝ այսինքն անցած շաբաթ օրը, ես գրել էի այն մասին, որ մեր պսևդո-ընդդիմության որոշ դեմքեր առաջինն են սկսել իրենց վրա «սառոչկա ճղել» ու միանգամից, առիթը բաց չթողնելով, ֆեյսբուքով կոչեր էին անում, որպեսզի մարդիկ իջնեն Հանրապետության հրապարակ` բանակի «բեսպրեդելի» դեմն առնելու:

Պատմությունից հայտնի է, որ քաղաքական մոնստրները կործանվում են երկրորդը չլինելու մոլուցքից, իրենցից դուրս ոչ մեկին չնկատելու հիվանդագին ախտից:

Ես իսկապես չեմ ուզում «հասկանալ» այն լռությունը, որ պահպանում են իրենց ընդդիմադիր հռչակած կուսակցությունները գազի գնի բարձրացման, Լավրովի երեկվա հայտարարության, ռուս-ադրբեջանական սիրախաղերի վեսկսման և մեր ներքին բողոքային շարժումների հանդեպ:

Երևի շուրջ քսան տարի առաջ էր: Ազնավուրը անընդմեջ համերգներ էր տալիս Փարիզի «Կոնգրեսների պալատում»: Փարիզում ամեն տեղ խոսում էին Ազնավուրից, ամեն տեղ Ազնավուրի լուսանկարներն էին: Օրեր շարունակ ավելի քան հինգ հազար տեղանոց դահլիճը լեփ-լեցուն էր: Օրեր շարունակ Փարիզը լսում էր Ազնավուրին, Փարիզն Ազնավուրով էր ապրում, Փարիզն Ազնավուր էր երգում: